οι αναμνήσεις

Άντρας: Όταν σε κοιτώ, θυμάμαι τη Γη.

Τότε στον Κήπο.

Τότε που, καθρεφτάκια κρέμονταν στα δέντρα, μικρές λάμψεις η απουσία σου,

το μεγάλο μήλο,

το μικρό φίδι,

ήμασταν άραγε ποτέ τόσο αθώοι,

τόσο επιμελημένα ένοχοι;

Θυμάσαι;

Γυναίκα: Δεν θυμάμαι τίποτε.

Όταν μιλάς, δεν καταλαβαίνω.

Μία ρωγμή χωρίζει το φύλο μου στη μέση.

Όσον αφορά εμένα, ουδέποτε υπήρξε Κήπος ή Θεός.

Μονάχη πορευόμουνα τότε και τώρα μόνη.

Άντρας: Και όμως, υπήρξαμε εραστές.

Αυτό που οι πολλοί λεν "αγγίζω".

Γυναίκα: Θυμάμαι μόνο μια λίμνη, στην άκρη ενός τίποτα,

στην πλάτη ενός βατράχου που τρέχει.

Θυμάμαι την ομίχληκαι στη μέση μια βάρκα με κουπιά.

Έφευγα μόνη και μόνο μια μέλισσα βόμβιζε στο κενό.

Άντρας: Κι όμως υπήρξαμε εραστές.

Στην άγνωστη γλώσσα των χαμένων πουλιών,

"σ' αγαπώ" σημαίνει "επιστρέφω".

Γυναίκα: Άκου

Μια κουκουβάγια μαχαιρώνει τη σιωπή.

Για μένα "σ' αγαπώ" σημαίνει

άγριο δάσος, ουρλιαχτό, φεγγάρι από αίμα.

Άντρας: Μ' αγάπησες ποτέ στ' αλήθεια;

Γυναίκα: Λίγο τσάι ακόμα;

Τα απογεύματα στην εξοχή είναι φέτες λεμονιού,

ξινά και ανεπαίσθητα ανούσια.

Αλήθεια,

πώς μπερδεύεται η αλήθεια μες στο παλιό σαμοβάρι, με το ψέμα.

Λίγη ζάχαρη ή γάλα;

…………………………

Χλόη Κουτσουμπέλη

"Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια"

Η Μοναξιά είναι από Χώμα

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο!

Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν.

Σκιές του απέραντου.

Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.
Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι.

Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο.

Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.
Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα.

Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!
Για μια τέτοια κίνηση!
Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι.

Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει.

Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.
Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.
Το κρεβάτι μας άπλωνε και γινόταν το πανάκριβο "τώρα" που επιτέλους ακινητούσε της ροές του άγχους μου και με μεταμόρφωνε σε μακαριότητα.

Όμως μαζί σου κρατούσε ελάχιστα.
Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ' έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά.

Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα.

Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα.
Εκείνο το εξαίσιο "τώρα" του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου.

Ελπίζω...
Αυτή η ελπίδα με σώζει απ' την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα.

Μπορεί να 'σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα.

Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση μου άφησες.
Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές.

Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο.

Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.

Μαρώ Βαμβουνάκη